نیوزویک این هفته آنجلینا جولی را با تیتر «آنجی به جنگ می رود» روی جلد برده است. هنرپیشه معروف آمریکایی که به تازگی کارگردانی اولین فیلم خود را به پایان رسانده؛ فیلمی درباره جنگ بوسنی و رنج و عذاب مردم سارایوو که با آغاز اکران محدودش در آمریکا، توجه بسیار زیادی را در بین روزنامه ها و منتقدان جلب کرده.
نیوزویک همچنین مقاله ای از سیمون اسکاما، مورخ بریتانیایی را با این تیتر روی جلد برده است: «چرا آمریکا به اروپا نیاز دارد؟» که در آن یادآوری حوادث جنگ جهانی دوم و نیاز اروپا به آمریکا، به نیاز امروز آمریکا به اروپا اشاره کرده است.
اسکاما نتیجه می گیرد مشکلات اقتصادی کنونی جهان به هم پیوسته است و درصورت شکست کشورها در همبستگی برای کنارآمدن با آن، همه را با خود پایین خواهد کشید. او می گوید یک سهام دار چینی، یک بانکدار آلمانی، یک یونانی با اوراق قرضه نقد نشده و یک بدهکار آمریکایی همه دچار مشکلات عدیده خانه مشترک آدمیان هستند، پشت کردن کشورها به یک دیگر، گزینه دولت ها برای نجات نخواهد بود.
به گزارش برترین ها در مقاله ای دیگر نیوزویک این هفته به رکوردهای جدید در قیمت آثار هنری در حراج های جهانی می پردازد و می پرسد با وجود وضعیت وحشتناک اقتصاد بین المللی چرا هر روز رکوردهای جدیدی در حراج های هنری به جا گذاشته می شود.
نیوزویک جینی دی جیووانی خبر نگارش را به بوداپست فرستاده است تا با آنجلینا جولی مصاحبه کند. آنجلینا جولی به تازگی از شهر مصراته لیبی بازگشته است؛ شهری که خونین ترین درگیری ها را در جریان درگیری های اخیر لیبی تحمل کرده است و به عنوان سمبل رنج مردم لیبی تصویر می شود. در این مصاحبه آنجلینا جولی از اولین تجربه کارگردانی اش که فیلمی با عنوان «سرزمین خون و عسل» است و به موضوع تجاوز جنسی سازمان یافته در جریان جنگ بالکان در بوسنی می پردازد صحبت می کند.
در عین حال موضوعاتی مانند سفرهای آنجلینا جولی به آفریقا و سیل مهاجران به شاخ آفریقا از دیگر موضوعات این مصاحبه است که خلاصه ای از گزارش جینی دی حپجیووانی را از این مصاحبه در ادامه می خوانید. جولی می گوید: «هر بار به جایی سفر می کنم دوست دارم تا چیزی از آن بیاموزم.
سوال می کنم، کتاب ها را می خوانم و با مردم صحبت می کنم. اما تلاش اصلی ام رفتن به جاهایی هستند که نیاز به آگاهی دارند، جایی که وقتی از آن برمی گردم تلفن را بردارم و با کسی تماس بگیرم تا تلاش کنیم کاری برای آنجا بکنیم.» او چنین نگرشی را در فیلم جدیدی که خودش کارگردانی کرده نیز به کار برده.
فیلم «سرزمین خون و عسل» تا ابتدای دی ماه در آمریکا روی پرده سینماها می رود. آنجلینا جولی می گوید: «هنگام فیلمبرداری تا زمانی که موضوعات فنی مطرح بود واهمهای نداشتم از اینکه به کارگردان هنری رجوع کنم و از او بپرسم.
در عین حال از هنرپیشه هایم هم که اکثر زندگی شان را در جنگ گذرانده بودند کمک می گرفتم. من به ماجراهایشان گوش می دادم و سعی می کردم این ماجراها را وارد کار کنم.» در این فیلم داستان عاشقانه ای دستمایه کار قرار گرفته است. دیدار یک سرباز صرب و یک زن بوسنیایی که عاشق یکدیگر شده اند و اکنون در هنگام جنگ دوباره با یکدیگر برخورد می کنند.
سخت است که بعد از دیدن این فیلم، آنجلینا جولی را برای ساختن آن تحسین نکنیم. به عنوان یک روزنامه نگار که در هنگام محاصره سارایوو در این شهر حضور داشت و کسی که صرب ها، مسلمانان و کروات ها را دیده بود که چگونه پیش از جنگ در کنار هم و دوستانه زندگی می کردند و ناگهان در جنگ بالکان روبروی هم قرار گرفتند.
به عنوان کسی که نسل کشی، سوختن خانه ها، صفوف آوارگان که از کشور خارج می شوند و حتی به عنوان شاهدی که در سارایوو، سگی را دیدم که دست انسانی را به دهان گرفته بود و در میان شهر می دوید. با دیده نقد به تماشای فیلم «سرزمین خون و عسل» رفته بودم. چشمان در جستجوی جزئیات نامعتبر بودند، چراکه دیگر فیلم هایی که در مورد بوسنی ساخته شده بودند مرا عصبانی و ناراحت، با این سوال تنها گذاشته بودند که چرا کارگردان بیشتر تحقیق نکرده است؟
چرا کسی داستان جنگ مهلکی که در قلب اروپا و در سال های پایانی قرن بیستم رخ داد را تعریف نمی کند؟ اما برخلاف انتظار از سالن نمایش فیلم «سرزمین خون و عسل» هیجان زده بیرون آمدم. این بار سوالم این بود که چگونه زنی که هنگام درگیری های بوسنی سال ۱۹۹۲ تنها ۱۷ سال داشته توانسته چنین عالی، وحشت جنگی را که تنها هدف آن کشتار و حمله وسیع مهلک و بدون تبعیض به همه شهروندان عادی است درک کند؟
او جواب صادقانه ای به این سوال من داشت: «هنگام جنگ من هیچ ذهنیتی از عمق درد و رنج موجود در آنجا نداشتم.» اما کار او به عنوان سفیر کمیسیون عالی پناهندگان سازمان ملل متحد او را در معرض مشاهده درگیری های باقی مانده شهروندان بوسنیایی از جنگ قرار داد. یکی از مهمترین نکاتی که از آن دوران در خاطرش مانده زنانی بودند که در کمپ های شرق بوسنی مورد تجاوز دسته جمعی قرار گرفته بودند و دچار رنج های وحشتناک روحی بودند.
تاثیر آنچه جولی دیده بود باعث شد هر آنچه پیدا می کند برای بالابردن دانش خودش از جنگ بوسنی مطالعه کند. آنجلینا جولی، سارایوو که طولانی ترین محاصره در دوران مدرن را تحمل کرد، درست به گونه ای تصویر کرده است که من خود به خاطر می آورم. کامیون های حامل کمک های بشردوستانه وحشیانه توسط موشک های صرب هدف قرار می گیرند.
زن جوان قربانی تجاوز، به تدریج پس از تحمل اسارت و مداومت و تکرار تجاوز دیوانه می شود. تک تیراندازان مست به پدر و پسری تیراندازی می کنند که روی پل می دوند. جولی می گوید: «درست در هنگامه جنگ مردم رنج می کشیدند از اینکه فکر می کردند دنیا آن ها را فراموش کرده است. دورانی از درد و رنج شدید، که من خواسته ام در فیلم ام تصویری نشان دهم از اینکه شجاعت در این دوره به چه شکل بود.»
